Schilder: Gerriet Postma

Biografie:

Gerriet Postma werd geboren op 30 oktober 1932 in Twijzelerheide, gelegen in de Friese Wouden, Friesland, Nederland.

'Ik ben alleen maar verf', zo luidt de lijfspreuk van Gerriet Postma. En zo is het. Postma legt zijn ziel en zaligheid in het schilderen. Het gaat hem niet zo zeer om schoonheid, maar om waarachtigheid. Een goed schilderij is een eerlijk schilderij, voortkomend uit een onverdunde drang tot expressie. Dat betekent dat niet alleen het opladen van vaart en voortvarendheid, maar ook het openstaan voor de zwarte kanten van het leven, voor de schaduwzijde die kwetsbaar maakt. Langzaam maar zeker heeft Postma zichzelf opgebroken, is hij in zijn schilderijen vrijer geworden. Maar er is meer. Postma's wijze van werken spreekt niet alleen van de allerindividueelste expressie van een allerindividueelste emotie, maar ook van een zoektocht. Naar het geheim achter de materie, naar het effect van verschillende lagen verf over elkaar, naar spanning versus evenwicht.

Ook na zijn zestigste bleek Gerriet Postma wel in voor iets nieuws. Zeker wanneer dat een serieuze ondertoon heeft. In de afgelopen jaren deden zich een aantal van die 'gelegenheden' voor. De opmaat werd in 1992 gegeven met het beschilderen van een paneel van plexiglas, twaalf bij twee meter groot, in het voormalige videopaviljoen op het Hereplein in Groningen. Met het plexiglazen paneel had Gerriet Postma de smaak te pakken gekregen.

Gerriet Postma houdt van groot. Van groot, groter, grootst. Postma is de man van de grote stappen, de grote mond, het grote gebaar. Maar binnen dat grote gebaar valt het kleine en het subtiele te bespeuren. Tegenover de forse penseelstreek is er de tere, vluchtige toets, in een universum van lagen en lijnen. Dat behoedzame en aftastende komt vooral ook tot uiting in de tekeningen van Gerriet Postma. Die tonen zijn sensibiliteit in alle eenvoud en puurheid. Groots, meeslepend, monumentaal: dat is wat Gerriet Postma wil zijn. Maar nietig, kwetsbaar en gevoelig al evenzeer. Want zonder het kleine kan het grote niet bestaan.